مثل چند شب گذشته تنها هستم. سکوت خانه با کمانچه‏ی کلهر، هارمونی غریبی دارد. دلم گرفته؛ بیشتر از خودم و روزگارم. به امیدها و آرزوهایم فکر می‏کنم ولی امیدی برای آرزو کردن برایم باقی نمانده؛ نه برای خودم نه برای روزگارم اما امشب مخاطب آرزوها فرق می‏کند. امشب، شب آرزوهاست.

آرزوهایم برای تو تکراری‏اند و برای من هنوز آرزو. راستی که آرزوهای من چه قدر حقیرند! از زمان کودکی‏ام که آرزویم خریدن آدم‏آهنی از اسباب بازی فروشی سر کوچه‏مان بود تا حالا که پسرم قبل از به دنیا آمدنش، آدم‏آهنی دارد؛‏ آرزوهایم هیچ وقت بزرگ و دست نیافتنی نبودند. نمی‏دانم، شاید از واقع بینی افراطی بود یا از بدبینی اما هرچه بود برای من آرزو بودند که تا امشب یدک کش‏شان کرده‏ام. آرام آرام تاریخ انقضای آرزوهایم می‏گذرد. می‏ترسم چیزی که ته این آرزوها برایم می‏ماند همین آرزومندی باشد و تو با همان «مصلحت» مخصوص خودت مرا تشنه‏تر دنبال خودت بکشانی.  هرچند دنبال تو افتادن، بزرگ‏ترین آرزوست.